De voorstelling gaat door

Een kort verhaal, geschreven voor de cursus proza aan de Schrijversvakschool, Amsterdam.

De buitenlamp slingert onbesuisd aan z’n koord. Rondom de klapperende tentdoeken rijzen roestige haringen uit de grond, nog net in staat de scheerlijnen op spanning te houden. De wielen van de kooi, waarin een Bengaalse tijger een groot stuk vlees gulzig kapotscheurt, zakken langzaam weg in de natte aarde. Noch de dampende hoop olifantenstront, die zich nauwelijks laat afkoelen door de stortregen, noch de joelende mensenmassa in de tent, leiden de tijger af van zijn bloederig stuk paardenvlees. De tijger voelt geen dreiging.

Vanonder een tentdoek verschijnt een hoofd. Twijfel. Dan, zo snel als het kan, trotseert het kleine lijf de regen. Het is de ceremoniemeester, wier korte benen moeizaam door de modder ploeteren. Haar jurk is compleet doorweekt als ze de houten caravan bereikt. Met haar vuist ramt ze drie maal op de deur.

“Twee minuten!” hoort Hoang, gevolgd door het vervagende geluid van spetterende voetstappen. In een zee van kleurrijke kostuums en franje, zit hij voor een grote spiegel omgeven door gloeilampen. De druppels sijpelen langs het raam van de caravan naar binnen. Hoang hoort de regen en de wind niet, hij staart naar een hoepel. Dat hij beide benen met gemak in de nek legt, betekent niet dat zijn opvatting van gerechtigheid lenig is. Twee minuten nog, focus. Hij sluit zijn ogen en probeert aan niets anders te denken dan zijn trapezes.

Ondertussen, in het donker en net buiten het zicht van het publiek staat Lorenzo. In de schmink en in vol ornaat staart hij naar Aagje. Ze plaatst haar handen nu eens nauwkeurig op een onzichtbare wand, dan weer trekt ze aan een denkbeeldig koord. Lorenzo kan haar aanraking haast voelen. Net zoals hij dat enkele keren had mogen voelen. Hij wendt zijn ogen af. Het bedrog vrat aan haar. Het ging zo niet langer. Er moest iets veranderen. Er zal iets veranderen. Hij hoort vlugge voetstappen uit de regen naderen. Het is bijna zover. Hij haalt diep adem. Nog even tot de trapeze-act.

Twee minuten later beëindigt Aagje haar spel. Het publiek barst uit in luid gejuich. Ze bedankt, rent de ring uit en neemt plaats in de coulisse. Datzelfde moment komt Hoang de tent binnen gehold. Hij vouwt zijn paraplu ineen en passeert Lorenzo zonder hem te zien. Hij betreedt de ring.

Vanuit zijn verdekte positie kijkt Lorenzo strak naar Hoang. Hoewel zijn mondhoeken in een evenwijdige curve naar boven zijn geschminkt, lacht deze clown niet. Het blauwe oog dat hij gisteravond opliep is met wit uitgevlakt, de zwelling is verhuld. Als het publiek begint te klappen, balt de clown zijn vuisten.

Terwijl Hoang onder daverend geklap de paal inklimt, voelt hij de ogen van de clown op zich gericht. Hij weet niet waar, maar hij weet dat hij ergens staat… te wachten. Als hij boven is maakt hij een buiging en grijpt hij de houten stok vast. Hij slingert behendig door de nok van de tent, van de ene naar de andere trapeze.

De eerste acte vergaat vlekkeloos, precies zoals Lorenzo verwachtte. Hij had het mechaniek dusdanig gesaboteerd, dat de eerste helft van de act alles intact zou blijven. In de tweede helft, als Hoang op de top van zijn kunnen is en de vangnetten zijn verwijderd voor extra spanning, worden de trapezes meer en meer belast. Dat is het moment. Ja, dan.

Als de tweede helft van het nummer start, beginnen de handen van Lorenzo te zweten. Met argusogen bekijkt hij hoe Hoang slingert en vliegt. De clown stapt uit de schaduw, het gaat gebeuren. Kort kijkt hij naar Aagje, die trots haar geliefde aanschouwt vanuit de coulisse. Straks zal ze huilen, ontroostbaar zijn zelfs. Het is goed. De clown zal haar troosten, zolang nodig. En daarna, dan is ze van hem. Hij zal goed voor haar zorgen. Vlug kijkt hij weer omhoog. Hoang slingert, springt, en slingert, hup, op het plateau. Einde.

Het publiek, dat eerder muisstil keek naar het spannendste nummer uit de show, breekt uit in een oorverdovend gejuich en geklap. Hoang neemt diep adem, buigt kort, en zoekt dan als een roofdier de tent af naar de clown. Als hij hem vindt, kijkt hij hem hijgend maar strak in de ogen aan.

De clown staat aan de grond genageld als Hoang hem aankijkt. Hij wist ervan, denkt hij, en wendt zijn ogen af. Het kan niet anders. De ceremoniemeester kondigt Hoang af… en Lorrie de Clown aan. Lorenzo schrikt. In al zijn opwinding is hij vergeten dat hij het verlichtende nummer doet, na het spektakel. Het nummer bestaat uit wat vuurtrucs, meer niet. Nerveus controleert hij zijn spullen.

Hoang passeert de clown zonder hem aan te kijken. “Toi toi toi.” Hij loopt naar Aagje en geeft haar een kus.

De clown kijkt hem na. Onzeker betreedt hij de ring.